W ramach naszego marcowego spotkania referent profesor Marek Cichocki rozpoczął od wyjaśnienia pojęcia geokultury jako perspektywy głębszej niż geopolityczna, do której jesteśmy przyzwyczajeni. Dla opisu długoterminowej tożsamości wspólnoty narodowej istotne jest ukierunkowanie uwagi, zwłaszcza w perspektywie i źródeł, i zagrożeń. W przypadku Polski źródeł szukamy przede wszystkim na południu a następnie również na zachodzie. Wschód w naszej aktualnej narracji ze zrozumiałych przyczyn jest widziany głównie w perspektywie zagrożenia, ale w przebiegu rozwoju polskiej kultury miał również fazy nadziei czy obietnicy, które co prawda się nie zrealizowały, jednak wprowadziły do polskiej kultury istotną dynamikę. Pozostaje pytanie, jakie ukierunkowanie geokulturowe może służyć dalszemu rozwojowi polskiej tożsamości.
Profesor Cichocki korzysta w żywym opisie z powieści „Czerwone Tarcze” Jarosława Iwaszkiewicza. Odnosi się również do tez filozofa Remi Brague’a, Larry’ego Wolf’a oraz do opisu Polski Wincentego Kadłubka. U Iwaszkiewicza zarysowany zostaje problem lokalizacji Polski w ramach mapy świata. Wincenty Kadłubek dostarcza nam informacji źródłowych na temat autointerpretacji Polaków w wieku XIII. Szczególnym zjawiskiem jest fakt, że na wieki przed powstaniem Rzeczypospolitej Szlacheckiej, Kadłubek opisuje państwo jako republikę a jego mieszkańców jako obywateli, używając tym samym nomenklatury rzymskiej, i informując nas w ten sposób pośrednio o perspektywie kulturowych odniesień w Polsce tego okresu. Sposób opisu świata rozpoczynający od strefy śródziemnomorskiej, rozszerzonej o północną część Europy, do której stopniowo dociera z południa kultura razem z chrześcijaństwem, został według opisu profesora Cichockiego zastąpiony w okresie oświecenia przez nową linię wschód-zachód, gdzie rewolucyjne państwo rozwija się zgodnie z osią rozwoju wielkich imperiów czasów starożytnych pomiędzy zachodem a wschodem. Według Wolfa nastąpiło przy tej okazji przedefiniowanie wschodu jako przeciwieństwa oświeceniowego zachodu, skupionego wokół Francji. Rewolucja zastąpiła obietnicę zbawienia, z którą wiązało się rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa, powracającą po dziś dzień w różnych wydaniach ideologicznych obietnicą modernizacji. Liberalizm, socjalizm, marksizm oraz hegeliański historyzm to tylko niektóre ze zmieniających się uzasadnień nowoczesnej kolonizacji wschodu przez zachód, motywowanej w tej narracji potrzebą zaniesienia postępu do stref zacofanych. Po upadku różnych systemów, odwołujących się do tych ideologii, zwłaszcza po zakończeniu zimnej wojny, w nowy sposób wraca pytanie o kierunek i źródła dalszego rozwoju kultury w Polsce.
W ramach następującej dyskusji pojawiały się między innymi zagadnienia ewentualnej wielu biegunowości zamiast nowej osi wschód zachód czy północ południe, skutki globalizacji i możliwość uniwersalizacji kultury polskiej, jak również zagadnienia integracji europejskiej oraz pytanie o możliwość ewentualnego rozpadu form narodowych.