Patroni projektu – troje świętych oraz żyjący papież emeryt – zostali wybrani ze względu na ich zaangażowanie w życie Kościoła oraz ich intelektualną i naukową spuściznę. Łączy ich osiągnięcie osobistej syntezy pomiędzy wiarą a kulturą. Syntezy, do której my również na swój sposób dążymy.
- św. Jan Paweł II
- św. Teresa Benedykta od Krzyża
- św. Maria Faustyna Kowalska
- Benedykt XVI
Jan Paweł II
Urodzony w 1920 r. jako Karol Wojtyła w Wadowicach. Papież, najbardziej znany Polak XX wieku. Intelektualnie identyfikował się z tradycją tomistyczną ubogaconą o inne źródła: mistykę św. Jana od Krzyża, fenomenologię i filozofię dialogu oraz pobożność maryjną św. Ludwika de Montfort. Teolog, dramaturg, poeta, miłośnik poezji Norwida a jednocześnie zapalony sportowiec. Poza intelektualnymi rozważaniami w swojej refleksji potrafił również uwzględnić osobiste doświadczenia, np. przymusową pracę fizyczną w kamieniołomie. Był nie tylko naukowcem, ale również człowiekiem modlitwy i poezji. Doceniał kontakt z naturą jako entuzjasta aktywności fizycznej i podziwiał ją jako dar Boga – Stwórcy. Charakteryzował się umiejętnością łączenia skomplikowanego świata wywodów naukowych z prostymi słowami i gestami, co niezwykle zbliżało go z odbiorcami papieskiego nauczania. Potrafił śmiać się z siebie, nie ośmieszając przy tym powierzonych mu funkcji.
Ponieważ jest nam kulturowo najbliższy, ze względu na istotną dla nas koncepcję personalizmu chrześcijańskiego, oraz jako najwyraźniejszy przykład integracji osobowej, jest głównym patronem naszego projektu.
Teresa Benedykta od Krzyża OCD
Urodzona w 1891 r. jako Edyta Stein w żydowskiej rodzinie we Wrocławiu. Jako nastolatka straciła wiarę, ale nie przestała wytrwale i z pasją szukać prawdy, zwłaszcza prawdy o człowieku. Poszukiwania poprowadziły ją od studiów psychologii we Wrocławiu, przez doktorat z filozofii u twórcy współczesnej fenomenologii Edmunda Husserla, (habilitacji odmówiono jej ze względu na płeć), do odkrycia Chrystusa i duchowości Karmelu. Święta jest również jedną z postaci wczesnego feminizmu, badającego fenomen kobiety. W swojej twórczości łączyła fenomenologię z Tomaszowym pojęciem prawdy, w późniejszych latach tłumaczyła na niemiecki część dzieł mistyków Karmelu. Kobieta nauki i życia kontemplacyjnego. Zamordowana w Auschwitz w 1942 roku. Patronka Europy.
Naszą inspiracją w tej postaci jest poszukiwanie prawdy.
Maria Faustyna Kowalska ZMBM
Urodzona w 1905 roku w Głogowcu jako Helena Kowalska, zmarła w roku 1938. Zewnętrznie – zwyczajna zakonnica, pracująca w ogrodzie klasztoru i na furcie, bez szczególnych uzdolnień czy wykształcenia. Wewnętrznie – mistyczka dla której bezpośrednia, szczera i nieskrępowana rozmowa z Jezusem była na porządku dziennym. Wiejskiego pochodzenia, intelektualnie mało interesująca siostra zakonna, której językowo niedopracowane zapiski zostały przetłumaczone na 30 języków.
W jej osobie fides ukazuje się jako wyjątkowe i bardzo osobiste doświadczenie, przekraczające w niepowtarzalny, a zarazem problematyczny dla otoczenia sposób ratio, i prowadzące do odkrywania nowej religijnej formy wyrazu najważniejszego przymiotu Boga tj. Jego miłosierdzia.
Przesłanie Bożego Miłosierdzia, które otrzymała, jest ogłaszane na całym świecie, a święto Bożego Miłosierdzia jest trzecią (po Bożym Ciele i ur. Najświętszego Serca) uroczystością ustanowioną w Kościele w związku z prywatnym objawieniem. Faustyna, która sama z siebie nie miałaby zbyt wiele do powiedzenia, jako „sekretarka Bożego Miłosierdzia” kształtuje duchowość i formy pobożności dzisiejszego Kościoła, przez co wpływa na culturam.
Tym, co nas w niej porusza, jest wyjątkowość jej bardzo intymnej relacji do Chrystusa, w której ukazuje się tajemnica osoby.
Benedykt XVI
Urodzony jako Joseph Ratzinger w 1927 r. w Marktl, papież emeryt, profesor teologii fundamentalnej i dogmatycznej, należący do czołowych teologów XX wieku. Był jednym z najmłodszych uczestników Soboru Watykańskiego II, najpierw jako doradca teologiczny kard. Fringsa, następnie jako jeden z teologicznych doradców Soboru. Naukowo czerpał z tradycji św. Augustyna i św. Bonawentury, krytyk neoscholastyki, gotowy korzystać z filozofii nowożytnej i współczesnej, ale nie bezkrytycznie. Będąc mistrzem frazy teologicznej, potrafił sprowadzić złożone zagadnienia do kilku prostych ale istotnych słów. Pomimo zupełnie odmiennego punktu wyjścia teologii przez wiele lat współpracował z Janem Pawłem II, pełniąc funkcję arcybiskupa Monachium a następnie prefekt Kongregacji Nauki Wiary, a wreszcie jego następca jako papież.
Człowiek odznaczający się pokorą wobec rzeczywistości, co wyrażało się w pełnieniu powierzonej mu funkcji nie zważając na niewygodne konsekwencje, jak również złożeniu urzędu, kiedy zdrowie stało się poważną przeszkodą.